یک از ابعاد کلیدی برنامه‌های بهبود کیفیت در بیمارستان، تفکر درباره تداوم برنامه‌ها و تغییرات پس از اجرای آن‌ها است .
در یک تعریف ساده، پایدارسازی به معنای نگه داشتن دستاوردها است .
در ارتباط با پایداری و تداوم دو عامل منجر به دلسردی و ناکامی‌افراد می‌شود :
الف. اثر تبخیر (زوال) بهبود : این اثر ناشی از کمبود پایداری و تداوم است. دلیلش این است که وقتی بهبود با منابع و تلاش کم حاصل می‌شود پس از مدت کوتاهی وضعیت به حالت قبل برمی‌گردند به حالتی که گویی کاری انجام نشده است و تلاش ها به باد رفته است .
ب. بهبود ایزوله (جزیره‌ای) : حالتی که تغییرات در یک بخش اتفاق می‌افتد اما در سایر بخش‌های سازمان جریان پیزدا نمی‌کند در نتیجه در مجموع اثر مثبتی ایجاد نمی‌کند. بنابراین می‌توان گفت که انجام یک برنامه ضامن حفظ و بقای آن نیست .